AİLEDEN SOĞUNUR MU?

Burada siz de kendi hikâyenizden bahsedebilirsiniz, böylece herkesin anlayışı artacaktır.. Şimdiden teşekkür ediyorum hepinize..

babam büyük ablamı erkek kızım diye büyüttüğü için babamdan sonra bu evin reisi benim hallerine büründü. annem de karşı çıkmadı hiç. Bilmiyorum belki de 3 kız çocuğunun birini erkek gibi büyüterek özlem mi giderdiler :D hiç bilmiyorum. büyük ablam, diğer ablam ve beni bu evden kovdu. (ablam hamileydi bu arada) bunu anne babama söylediğimde ise o kovdu diye kapı dışarı etmedik ya tepkisini aldım ben. Her zaman babamın parasıyla beni tehdit etti. henüz ekonomik özgürlüğümü kazanabilmiş değilim. maalesef ki muhtacım. Ona onu sevmediğimi hissettiriyorum ben. diğer ablamsa daha çok anne ve babama tepkili. yaptıkları ayrımcılıklar gözüne batıyor haklı olarak. ben bugüne kadar hep ablama annem ve babamı savundum. savunmak istemesem de, savunulacak bir şey olmasa da savundum. Bilmiyorum seviyordum sanırım. onun bi evliliği var onun için tek dileğim mutlu Bi evlilik, hayat sürmesi eşi ve çocuğuyla. çünkü hak ediyor. biyolojik açıdan ne küçük ablam ne de ben şanslı değiliz. Bu konuda şanslı olalım istiyorum. ben hep baş kaldırdım bu arada. her zaman anneme, babama, büyük ablama tepkimi açık açık belli ettim. Onu sevmediğimi tüm aile bilir. ama kendisi kabullenmez neden böyle yaptığımı anlayamaz. asla kendinde suç aramaz. o tam olarak annesi ve babası gibi. beni neden dışlıyorsunuz diyor. ben ne yaptım da böyle oldu demiyor. küçük ablam onu dışlamaz ama ben hissettiririm. yorumları okuduğumda yalnız olmadığımı görmek biraz da olsa iyi hissettirdi ama bir o kadar da üzdü. umarım kalbimizde açılan bu yarayı ileride anne babalar olduğumuzda kendi çocuklarımıza hissettirmeyiz.

Hocam çok seviyorum ama benim hakkımda kötü düşünüyorlar ve devamlı bir hayal kırıklığı yaşıyorum ailem kadar beni ağlatan kimse olmadı hep bir problem hep bir empatisizlik annem vefat etti keşke yaşasaydı problemim babamla ve kız çocukları için babanın hep bir farklı olmuştur dediğim gibi hep bir üzülme durumundayım iletişimi devam ettirdiğimde

Kutsal ilan edilmiş ne var ise , kutsala sahip olan kişi köledir aklını kullanırsan tanrıdan soğursun. Seni kullandığını , adil olmadığını gördüğün ailenden soğursun.

Oyle boşlarki anlatamam vallahi

Ben babama dokunamiyorum onun dokundugu seylere bile dokunamıyorum yillardir oyle buyuk ki ofkem ve onum umurunda degil omru hayatimda gorebilecegim en narsist imsanin evladiyim bu da benim cezam

Farkinda olmadan anlamadan ruhumuzda kapanmaz yaralar acip, bol vitaminli çorbalar yapip bagisikligimizi yukseltirler. Isin icinden cikcikabilirsen hadi bakalim ..

ne güzel konuşmuşsunuz…
Annemin sorumsuzluğundan,hatalarını kabul etmemesinden,hiçbir şeyi düzeltmeye çalışmamasından o kadar bıktım ki. Bir insan 47 yaşına kadar aynı kalmaya direnebilir mi? Ufacıl bir şeyi değiştir bari be… Küçüklüğümden beri sanki onun annesi benmişim gibi üstüme yüklediklerinden bir süre sonra beni kullanmasından o kadar yoruldum ki. Bütün iyi niyetlerimi unutturdu bana. Neşemi çaldı. Bana kötü biriymişim gibi hissettiriyor. 5 kardeşiz ona en çok hayatında destek olan ben olmama rağmen fazlaca psikolojik şiddet uyguladı bana. Sorsan dışarıya dünya iyisidir ama ne komik. 27 yaşındayım. Öyle bir soğudum ki. Hiçbir şey hissetmiyorum. Beni kendisine bağlayan tek şey biyolojik bağ ve Allah rızası. Sadece Allah için iyiliğimden taviz vermemeye çalışıyorum,kötülük yapmıyorum. Nefsime göre hareket etmiyorum.Ama uzak duruyorum olabildiğince. Kendimi korumak için…

Ailemle vakit geçirmeyi sevmiyorum son 1 yıldır soğudum dünyanın en iyi ailesi benim ailem ama nedensiz soğudum artık ne içten sarılıyorum ne keyif alıyorum içim daralıyor yanlarında

ya yeter anne babadan sogumak normaldir yeter

tabiki sogulur kötüyse sogulur

ustadim tanisma yada destek alma imkanim varmi hem esim kaynakli hem babam yok anne kaynakli artik bilincli olmak ve hayatimda kim olursa olsun bana gore normal yasamak istiyorum!

ben annemden sogudugumu yada kirildigimi 23 aralik2023te kulaklarimla duydugum seyden sonra inandim itaaat ettim uzun zamadir hibirsey bukadar aci vermedi emin olun insan neyse ya...

Hayat bir enteresantir. Bababim aile yapisi, annemin aile yapisi. Ve suan abimin benimle olan davranisina bakiyorum, ayni dinamikten devam ediyoruz. Birbirini kiskanma, yardimlasmama kulturu vs. Toksik bir durum. Bu döngü nasıl bozulur? Daha doğrusu ben kendimi en az yarayla nasil kurturabilirim?

babamla anlaşamıyorum. ne yaparsam yapayım bana inanmıyor daha fazlasının olmasını veya daha fazlasını yapan insanalarla karşılatırıyor lisenin son senesi günümün tamamı ders çalışmak ve okulla geçiyor, bu durum şu an normal karşılanabilir ama ortaokulun son senesinden itibaren böyle o zamanlar günde 1 saat boş vaktim kalıyordu onunda 20 dakikası babamla tartışma geri kalanıda bu tür videolarla ne yapacağımı anlamakla geçiyodu. evet derslerim süper ama sosyal hayatım yok. arkadaşlarım diyebilceğim bir gurup insan bile yok tek arkadaşım var onlada okul tenefüslerinde o anlatıyor ben dinliyorum çünki anlatacak bir hikayem yaşantım anım yok kendimi yalnız hissediyorum sürekli bide üstüne babamın beni sürekli yetersiz görmesi aşşağılaması canıma tak ediyor ama bir kelime bile diyemiyorum babam bizim için çalışıyor ne eksik desem anında karşılıyor ama baba olmayı bu zannediyor derdime ortak olmak yerine bana köstek olup yoluma engel koyuyor beni hırslanmam içi sürekli yetersizleştiriyor bu artık hırstan çok kalp kırıklığına sebep oluyor. bi gün babama mesaj attım "baba okuldan çıktım geliyorum" yazdım babama çok nadir mesaj atarım acil bi durum yoksa onun dışında ararım çünki babama attığım mesajların cevabı genelde can sıkıcı oluyor. herneyse babama bu mesajı yazdım annem bunu yazmamı evde olmayacaklarını söyledi bende babama attım bana verdiği cevap "napayım?" kötü birşemi söyledim acaba? son zamanlarda bu can sıkıcılıkları dahda artmaya başladı, daha bu gün yemek yedik ve ders çalışmak için odama gittim. sürekli ders başında olduğum için ailemdeki bireylerle çok iletişimim yok. babam bu gün halanın doğum günü biliyormusun dedi, bende "hayır bilmiyorum" dedim "sen zaten hiçbişeyi bilmezsin,etrafında ne olup bittiğinden haberin varmı? s*k gibi adamsın. senden bi y***am olmaz" dedi. hiçbişey diyemedim haklıydı. ders çalışmaktan etrafımda ne var ne yok bilmiyordum, bu kadar ders çalışmamın sebebide babamdı ve şimdi beni böyle olmakla suçluyor. ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. sınıfın sessiz çocuğu olarak bildiğiniz arkadaşınız olarak yazdım.

Bazen çok iyi bazen çok kötü oluyorlar büyüdükten sonra şiddet artdı hep değil ama bazen vuruyorlar ağlamam kötü olmam umurlarıbda değil yani bir sorun çıkartmadıkça sesizce yaşa ne yaşıyorsan diyorlar annem babam düşman gibi sözleri bir birlerine kötü geliyor ve haraketleride ve bundan nasibini alan kardeşim ve benim ve ne olursa olsun haksız biziz

Sunucunun halbuki geleneğimiz demesine şaşırdım.

Annem kiz kardeşimi abimi onca hatasina rağmen arkasında ikisinide çok seviyor ben ortancayim ve annem beni sevsin diye evin temizliğini hizmetini yapiyorum yaranmak için onca şeye rağmen gördüğüm sadece nankörlük baba ztn varken yok 23 yaşındayım babam 23 yıllık ömründe bir kere saçımı okşamamıştır...Evet insan annesinden babasından Soğur artık yoklar ne sevsinler diye yaramıyorum nede artık öfkeliyim benim için varken yoklar

İki erkek kardesiz annem babam surekli kucuk kardesimi ornek gosterip babam da beni batirdiniz bitirdiniz diyip duruyor ustelik erkek kardesimle bir olup beni dalga konusu yapiyorlar beni kesinlikle dinlemez onu dinler borc isteyecek olsa da benden ister onun disinda ailenin gorunmez elmani benim

evet anne KUTSALDIR. bir annenin yüzünden katil de olunabilir, sapıkta, cani de.. doğurmayın arkadaşım g*tunuze güvenmiyorsaniz doğurmayın çocuk demek bir can demek bir hayat demek evcil hayvan değiliz biz

Ben çocukluğumdan beri kıyas yapılan ve az sevilen çocuk oldum söz sahibi hiç yoktu alay ve psikolojik şiddete çokça maruz kaldım hem kardeşlerim hem annem tarafından baba sevgisi hiç görmedim bile ruhum o kadar sevgiye açki içten bir sarılmaya güzel sözler duymaya nen çok sevgisisiz büyüdüm küçük yaşta dorumluluğun alasını sırtladım hala öyle sırtımda büyük bir sorumluluk yükleyip durmaya çalışıyor annem sürekli benimle kavga halinde doğru düzgün konuşamıyoruz bile hep kalbimi kırıyor her gün böyle yoruldum kalbim yoruldu bırakın dünyadan keyif almayı yaşamak istemiyorum onun yüzünden çok kötü bir durum artık hiç sevmiyorum da onu sadece merhamet var içimde biraz ona karşı o kadar

Soguma degilde, bizde annemdeki degisimle bag kopuklugu oldu. Tekrar kurulması zor

Nefret edilir Kendi soy bağından olan insanlardan anne baba kardeş hariç konuşuyorum

Ailemle yaşıyorum ama sevgi yok 25 yaşındayım ben annem bazen veriyor babamın hiç bana sevgi verdiğini ve bana sarıldığını görmedim kalbim çok kirik

Azərbaycanda çoxdur. Oğullarının həyatını məhf edən analar.

Annem beni çok döverdi,hatta dayak dan bayılır dım,Babam bana hiç Sevgi vermezdi,neden diye sorduğumda sen kırmızı saclisin demişti annem,, keşke dayaktan öldurseydi bunu demseydi,,

bugun okul gezimiz vardı arkadasimin annesi arkadasima ''vardınız mı prenses'' yazmis.o kadar içim acıdı ki aglamamak için zor durdum

Ben 14 yasindayim ve neden oldugunu anlamadigim bi sekilde annem sevgi gostermeye calisinca rahatsiz oluyorum ve istemeden tersliyorum, daha sonrasinda pisman oluyorum. Aslinda cok cok kotu seyler de yasamadim ama sebebini anlayamiyorum??

Ben her ikisinden de nefret ediyorum. Benim üzerimden oğullarına yıllarca peşkeş çektiler. Anneme tapu emanet ettim vermiyor babamla ortak araba aldım satıp parasını vermedi. Ve mahkemeye verdim. 80 yaşında insanlar yalan ifade verdiler. Hastaneye düştüklerinde beni aradıklarında paranızı gömdüğünü oğlunuz baksın diye haber yolluyorum. Üstelik ikisi de eğitimci. Rezalet. Bunlar nasıl afffedilebilir ki?

Affetmiyorum ve bundan zerre kadar suçluluk duymuyorum. Tam tersi kafam rahat. Yanan bir evden kurtulmak gibi. Affetmek yanan eve geri dönüp iyileşmiş deriyi temelli yakıp zehirli dumanda boğulmak, kısacası heba olmak demek. Popüler görüşün aksine affetmemek ve nefret etmek böyle durumlarda çok yararlı ve huzur veriyor diye düşünüyorum kendi adıma. Anormal değilmiş. Bunca zaman baskılanmışım sadece. Şimdi ne hissetmem ve düşünmem gerektiğine kendim karar veriyorum. Nefret beni güçlü tutuyor ve ateşin kaynakları var olduğu sürece hep yanacak olan, öldüklerinde de külden ibaret olacak bir evden uzak kalmamı sağlıyor. Yanıyor da olsa bir evim var kafası bana uygun değil. Ölümü gösterip sıtmaya razı edilmek gibidir bu durum ki bence sürünmektense ölmek çok daha iyidir bence.

Bitki olmadığımın farkında olduğum için saçma sapan reikici, aileperest ya da evlat kölesi yanlısı tipler toksik aileye mahkum olun diye "onlar senin köklerin, kökü olmayan çürür" zırvalıklarıyla kendi çürük fikirlerini bizim zihnimize bulaştırmaya çalışıp çektiğimiz eziyeti yok sayarak bir de onlar gaslighting yapar akıllarınca (!) Toksik aile tapıcılar "Ama onlar ailen..." diye başladıkları anda gaz lambasını uygun yerlerine tıkıp mümkün olan maksimum hızda kaçmak gerek yanlarından.

❤

👍❤️🧿🇹🇷

Hocam benim ailemi anlatmışsınız adeta.Duygularıma tercüman oldunuz teşekkür ederim.🙏

Annemi seviyorum ama babamdan okadar soğudumki 1 saniye bile yanında durmak istemiyorum şimdi pişman galiba sürekli vakit geçirmeye çalışıyor ama salliyorum

Yalniz degilmisim

soğumak az gelir nefret ediyorum annemden. Ben mi anneyim o mu belli değil hep kahrını çektim.

Babamı arkadaşıyla aldatırken yakaladım el kadar çocuktum. Ben ve kardeşim salonda tv izliyoduk:) üstüne bide sen ne demek istiyosun die sandalyeye oturtulup bi güzel dayak yedim. Aç susuz okula gittim yıllarca. 17 yaşımda 38 kiloydum artık besinsizlikten. İmkansızlıklarla bile çok başarılı bi çocuktum derslerimde. Babam öldü boşuna sınava girme ben çalışıp seni ünv gönderemem dedi. Sen çalışıcaksın dedi. 18 yaşımda aksarayda saat akşam 10 lara kadar mağazada çalıştım. O ıssız yollarda başıma nasıl bişey gelmedi hala şaşarım. Yetmedi bütün param elimden alındı. Yetmedi kendi çalıştığım parayla cafeye gittim diye dayak yedim. 22 yaşımda hem çalıştım hem ünv kazandım. Hem çalıştım hem okudum. Kısmetse nikahım var 2 haftaya misafir gibi gelcek. Hala kızım benım durumum yok ben bişey takamıcam diyor. Dün aramış sen babandan çeyiz parası alırsan benım maaşımdan kesilcekmiş diyor. Maddiyat değil ben kesildiğini bilsem zaten başvurmazdım araştırıp soruşturmuş beni arayıp söylüyor. Ben evladımı bunun için nikah arifesi aramamya.Benim annelik anlayışım bu değil. Bukadar şeyin üstüne silmedim ama bu evlilik süreçlerinde beni böyle ezdiya çok az kaldı sileceğim.

Annem ölmemi istiyor...Babam küfrediyor...Dayanamıyorum...

Videolarınız çok faydalı. Emekleriniz ,Iyi niyetiniz ömrünüze bereket olsun

Kurtulamıyorsun ya bela gibi
Niye birinin olmayan karakteri benim günahım yani

Yaşam hakkını yaratan veriyor ben katılmıyorum. Videıo güzel başlamıştı benim için ama bir yerde koptum tamamen zıt düştük. Sizi de eleştirmiyorum çünkü sizin anlattığınız ve yorumladığınız olaylar birebir işinİz gereği size referans olmuş ama bir de şöyle düşünün kötü ebeveyn kibir yüklü, birilerinin ona pozitif dönüşü dahil olsa haksız olduğunu söylemesine hazedemeyen, empati yoksunu olduğu için kötüdür. Kötü ebeveynler hiçbir zaman kendini doğruları ona başkasının öğretebileceğine inanmadığından sizin karşınıza çıkmaz.

Annem beni 1.5 yaşındayken terketmiş yani babamı ve beni. O günden sonra, evlenene kadar beni bir kez olsun ne görmeye geldi nede aradı. Elimde bir resmi bile yoktu. Babamsa anneme olan öfkesiyle ve üvey annemin dolduruşlarıyla bana hep şiddet uyguladı bedensel ve ruhsal. Şiddet dediysem öyle tokat filan değil ha. Elimi kolumu bağlar odunla kendinden geçene kadar döverdi. Her neyse beni Kur'an kursuna gönderdi babam orada hocalar ne olursa olsun anneye babaya offf bile demiyeceksiniz. Sırtınıza alıp Kabe'de tavaf etseniz hakkını ödeyemezsiniz gibi. İşte bu yüzden ben onlara her zaman merhametle yaklaştım. Fakat her ikisininde narsist birey olduğunu 33 yaşında anladım. Annemi 17 yaşında buldum. İlk başta ağladı filan duygu sömürüsü tabi. Sonra gerçek yüzü çıktı. Meğer o beni zerre sevmemiş. Sadece kendini düşünmüş kendi için yaşamış. Sanırsınız o beni değilde, ben onu terketmişim gibi kin nefret dolu bana. 33 yaşıma kadar onun kaprislerini çektim. Sonra baktım ki artık vucut kaldırmıyor hergün başka bir hastalık yakama yapışıyor annemde babamda hiç bir şey yok olan bana oluyor. Ve şöyle dedim kendime. Allah'ın, öff bile demeyin diye emrettiği anne baba bunlar değil. Meltem sen yanlış insanlara saygı ve merhamet gösteriyorsun ikisinide sildim. Çünkü bende anneyim ve çocuklarıma ayıracak enerjim kalmıyordu onlara üzülüp ağlamaktan. Bütün yüklerimden kurtuldum şuan evlatlarımla çok rahatım😊

Tek çocuk olsam nasıl olurdu bilmiyorum ama en küçük çocuk olarak yalnız ve yaşlı annenin sorumluluğu bana yıkıldığı için kardeşlerimden ve maalesef annemden de soğudum evet

Aile sana farklı başkasına farklı davranıyorsa buz dağı bile olunur. Paraya pula bakıp ayrım yapanlardan uzak bile durulur. Yaşadım biliyorum.

hocam 21 yaşındayım yıllarca bize kötü davranan ve maddi olarak da hakkımızı yiyen bir öz abi ile savaştım
en son savaşmayı bıraktım ve dedim ki umursamim sadece merhaba merhaba pek bir şey paylaşmim dedim
ama hocam benim bu mesafemi umursamayışı gülüp geçip ibne gibi sırıtmaları labali hareketleri
beni eskisine göre daha çok sinirlendiriyor ne yapmalıyım???

3 çocuklu bir ailenin ortanca tek kız çocuğuyum. Çocuklukta ihmal edildim. Çocuklar arasında ayrımcılık vardı. Halam yurt dışından gelir bizde kalırdı. Abime çok düşkündü. Abimle aramızda bir yaş vardı. Beni hep dışlardı kız işte .. gibisinden konuşurdu. Aşağılardı. Biraz büyüdüm babaannemin bakımını üstelendim annem ile.. okuldan gelir onla ilgilenirdim. O dönemde babanneni bakıyorsun ya seni seviyorum derdi açık açık.Hep iyi çocuk olmaya çalıştım. Koşullu sevgiye inandırıldım. Beklentimi kaybettim. Sadece özgür olmak istedim. Birgün hepsi bitecek dedim kendime. Depresyona girdim. Takıntılı davranışlarım oldu. Temizlikle ilgili vs. Kimse neyin var demedi. Duygularım görülmedi. İstismar edildim. Kullanıldım. Özel günleri bir gereklilikmiş gibi geçiriyorum. Soğudum içimden gelerek sarılmıyorum. Onların yetişememiş çocuklar olduğunu biliyorum. Çocukken de biliyordum. Daha kötüsü onların bana davrandığı gibi hatta daha doğrusu davranmadığı gibi ben de duygularımı bastırıp görmezden gelmeye çalıştım kendimi. Ama zihin ne kadar inkar etse de bedenim artık bir dur dedi. Sindirim sistemimde çok ciddi bir iltihaplanma (ibs teşhisi kondu) yaşadım. Okulu yarıda bırakmak zorunda kaldım. Kendi değerimi işte o zaman sorguladım. Ve o kadar değiştim ki kendime daha hassas daha özenliyim artık. Birşeyleri içime atmadan çözmeye çalışırım. Hala aile evindeyim. Sigortasız günlük cüzi bi miktar maaşla babamın yanında çalışıyorum. Yine de harcamalarıma laf ediyor. Kendi param aldığım üç kuruşu da biriktireyim de ona yük olmayayım istiyor. Ondan birsey beklememe rağmen.. 25 yaşındayım benim de hayallerim var. Babam her ne kadar istemese de okul bahanesiyle 2 ay sonra ayrılacağım. Okul biter bitmez de kendi hayatımı kuracağım aileden uzak. Araya temiz uzun mesafeler koymalıyım biliyorum.

Baktım da ne kadar nankör insan var. Anne babayı zaten nankör sevemez. Anne baba Allah için yapıyorum desin geçsin yoksa bu toplumda verem olunur

Tek değilmişim. İnsan annesi babası ölsün istermi diye birine sorsam cani diye düşünürler yada hastamı bu ailesini mi katletmek istiyor düşüncesi oluşur diye soramazdım. Elbette asla öyle düşünmem. Ama beninim hayatımdan çıksın gitsinler sevmiyorum acımıyorum. Nefret ediyorum.

Hemde nasıl soğunur. İnsanın yaradılışı gereği özgür bir doğası var. Kimse bulaşmasın kararlarına saygı duysun istiyor. Benim kadar sabırlı sakin bir insanı bile çileden çıkardılar. Bıktım. Sağlıklı , uzun ömürlü zengin mutlu olsunlar kimseye muhtaç olmasınlar istediğim zaman görebileyim aramız iyi olsun ama benden uzak olsunlar . Yeter artık buda sabır.